Bu sabah ne kadar şanslı olduğumuzu düşündüm, EFE aramıza geldiği için...
En başta ben ve babası tabi ki.
Sonra etrafındaki herkes...
Dedesi, babaannesi, dedesi, anneannesi, anneannem, babaanne, büyük dede, amcası, halası, dayısı, yengesi, eniştesi... Bir sevgi seli var EFE'ye tüm aileden... Demek ki EFE'de çok şanslı... Acaba o da iyiki buraya geldim diyor mudur :)) Annemi babamı çok seviyorum diyormudur?
Demesi için biraz erken, biz hayatımızın sonuna kadar onun için elimizden geleni yapacağız, her anne gibi, her baba gibi...
Sevgili babacığımın da EFE'yi görmesini çok isterdim.
Bayramın 1.günü onunla geçirdiğimiz bayramlar aklıma geldi de gözlerim doldu. Sonra hayal etmeye çalıştım yanımızda olsaydı şimdi diye. Bir kere daha anladım ki, ölümün en acı yanı özlemek sonradan sonradan... Her ölüm zamansız gelir insana ama keşke kardeşimin ve benim evlendiğimizi, Efe'nin doğumunu görebilseydin. Ancak bu da yetmezdi daha çok daha çok isterdik eminim. Bir yerlerden bizi gördüğünü düşünmek güzel. Elimizde bu varsa sadece, EFE'ciği de gördüğünü düşünmek...
Daha satırlarca yazabilirim ama söyleceklerimin özü şu ki; babacım sen rahat uyu, seni çok çok özlediğimizi ve hep andığımızı bil. Efe'ye seni bol bol anlatıcam...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder