Gaz mı, gece terörü mü, kabus mu?

Dün iş çıkışı Efe, Lia ve ben evimizin çok yakınındaki AVM'ye gittik. Her ikisine de bir hava değişikliği olsun istedim. Dolaştık, yemek katında birşeyler atıştırdık filan 2 saat vakit geçirdik. Migros'tan bez alıp evimize geldik. Arabadan indik ki Efe bebeğim uyuyor, yorulmuş sanırım. Eve girerken uyandı hemen el yüz yıkadık, pijamalarımız giydik mamamızı içerek uyuduk. Yaklaşık 1-1,5 saat sonra ağlayarak uyandı. Ama ne ağlamak bağıra bağıra katıla katıla. Elimiz ayağımız dolandı tabi. Biz birde bu tip şeyleri fazlaca yaşamadığımızdan iyice kendimizden geçtik.
Böyle bir durumda anne kişisinde, baba kişisinde sanki kendi kucağına alınca geçecekmiş gibi bir his oluyor (ki böyle birşey yok), bakıcı kişisinde de aynı his olunca oğluşum kucaktan kucağa dolaşmak zorunda kalıyor (ki bu da o anda yanlış bir hareket). İhtimaller ne olabilir? Birincisi gaz olabilir, yediklerinden, içtiklerinden veya üşütmekten. Karnına sıcak havlu koyduk bunun için. İkincisi korkulu rüya olabilir (ama konuşmadığımız için bunu da bilemiyoruz?) Üçüncüsü uykusundan uyanmış olmanın verdiği mutsuzluk ve huzursuzluk hissi olabilir (ki dün akşam ki durumu bundan daha ağır bir durumdu). Velhasıl onun neden ağladığını bilemeden yaklaşık 30 - 40 dk sonra sustu ve Lia'nın kucağında daldı yavrum. Bende hemen yattım, gece ne olur bilemediğimden uyku depolayım demiştim ama çok şükür ki sabaha kadar uyudu ve gayet keyifli uyandı sabah :))
Ofise gelince internetten "gece terörü" denilen durumu okudum. Bu olay genelde 3-4 yaşlarında görülüyormuş ve anladığım kadarıyla dün bizim yaşadığımızdan daha zor bir durum. http://www.bebekkokusu.com/news/templates/konular.aspx?articleid=847&zoneid=37
İki fikir kafamda dönüp duruyor; Ya ben çocuğumla ilgili bu ve benzeri durumlarda soğuk kanlı olabiliyorum yada anne içgüdüsü ile yaşanan bu durumun aslında o an sandığımız kadar korkunç olmadığını algılayıp sakin kalabiliyorum. Çünkü annelik içgüdüsü öğrenilmeyen, anlatılamaz, doğuştan içimizde var olan bir his.
Bu demek değil ki bu içgüdü babalarda yok, en azından benim eşimde, hemde fazlasıyla var. O yalnızca bana nazaran daha endişeli. En ufak birşey olduğunda sakin taraf benim (en azından şimdilik!!!) Zaman bize daha neler göstericek, roller belkide nasıl değişecek görücez.
Esas olan tek şey; Efe oğlanın sağlıklı & mutlu bir çocuk olması. Hepimizin ortak amacı bu.
Evlat sevgisi, tartışmasız, karşılık beklenmeyen, koşulsuz, sınırsız biraz da arsız bir sevgi.

Efe'ciğim sen bize en büyük armağansın bu hayatta...

Güzel yüzün hep gülsün kuzucuğum...