Bugün tam 6 ay, 19 günlüksün minik bebeğim...
Sana hamileliğim boyunca bir sürü bloglar okudum. Anne adaylarının evlatlarına kavuşma anlarında gözlerim doldu hep. Bende sana anlatmak istedim birtanem... 6.Haziran sabahı içimde dolan tarifsiz bir his ve dürtüyle hastaneye gittim, mesaime yaklaşık 10dk vardı kan verdim, ofise geldim. Ama olası bir gebelik beklentisi de çok yoktu sadece olabilir dedim ve bunu kimseyle paylaşmadım. Yaklaşık 1 saat sonra telefon geldi mesa hastanesinden, ‘gebelik bekliyormusunuz?’ diye bende şaşkınlıktan ‘hem evet hem hayır’ dedim ve karşımda hemşire bayan ‘gebesiniz’ dedi. Yaklaşık 5 haftalık. O an gözlerimden yaşlar geldi öyle bir duygu seli ki. İnan ne hissetmem gerektiğini şaşırdım ve babanı aradım. O da aklımızda hiç böyle birşey olmadığından ‘ne?’ ‘eminmisin?’ gibi şeyler sordu. Sonra aile fertlerini aradım. Babanda aramış haber vermiş bi yandan telefonum çalıyor. Ama ben bi anda resmen şoka girdim. Tebrikler filan, ne olduğunu anlayamadım resmen. Bu fotoğraf bir ertesi güne ait...
Derken akşam dayın gelmişti Norveçten annemde toplandık, baban bana çiçek yaptırmış, sarıldık filan... Derken müthiş serüven başladı. İnternet, kitaplar tüm bilgi kaynaklarına sarıldım. Anlamak için neler oluyor diye. Sen içimde günden güne büyüyordun oğluşum. Sen karnımdayken önce Marmaris tatili yaptık, ben elimden geldiğince dikkatli olmaya çalıştım. Ama henüz birşeylerin o kadar farkında değilmişim şimdi anlıyorum. Hamilelik bana o kadar uzun geliyorduki sanki hep öyle kalacakmış gibi sadece kendime odaklanmıştım. Sana çok uzun süre hiçbirşey almadım da aldırmadım da. Babanla bu konuda aynı kafada olduğumuz için bu konu normalmiş hiç heyecanlı değilmişiz gibi davrandık. Oysa gerçek tabi ki böyle değildi sadece nasıl bir duygu olduğunu bilmediğimizden sakindik :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder