Bu sabah işe gelirken içim öyle buruldu ki anlatamam.
Efe'cik tabi ki hiç sebepsiz yere belki de tesadüfen bana hiç doğru dürüst bakmadı ve gülümsemedi. Bende kendimi suçlu hissettim, bırakıp gidiyormuşum gibi. Giyinip çıkmak zorunda olduğumdan acele bir şekilde evden çıktım yol boyunca üzüle üzüle işe geldim... Onun evde çok iyi bakıldığını bilmek, bakıcısının Efe'yi sevmesi ve Efe'nin bakıcısını sevmesi bunlar çok çok önemli ve güzel bunu çok iyi biliyorum. Ama anne olarak bi an bıçak saplandı mideme (ortada hiçbir sebep yokken).
Senin için çalışıyorum diyip sana yüklemicem tabi ki ama çalışan bir anne olarak sana her anlamda daha çok şey verebilicem iyi biliyorum. Üreten, aktif, sosyal bir anne.
Kendimle konuşma olan bu yazıyı büyüyüpte okuduğunda bil isterim ki; bu küçücük, minicik halinle bile ufak bir hareketin neler yapabiliyor.
Ben, baban ve tüm aile seni çok ama çoooooooooooooooooook seviyor bunu bil.
Senin için yapabileceğimiz en önemli şey sana satın aldığımız ve alabileceğimiz bir şey veya alacağın eğitim vs. hiçbirisi değil bebeğim senin için yapabileceğimiz en önemli ve en güzel şey seni sevgi ile büyütebilmek. Ancak o zaman vicdanlı, iyi kalpli, merhametli ve iyi bir insan yetiştirebiliriz ki bundan ötesi yok, var mı?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder